Ўздымам сэрц нашых шуміць Белавежа
Як дні нашых сёлаў, так Нёман плыве,
Уроду палеткаў тнуць поясам межы.
адвечныя сосны гудуць ў бараве,
Там нашыя песьні, там наша багацьце,
Там жытняе мора, магілы дзядоў,
I родныя хаты, і людзі як брацці,
I казкі, і слава мінулых часоў.
Крывіч там стагодіьдзі загон свой сторожа,
А звычаі, мова жывуць з году у год,
Там край, быццам казка старая, прыгожы,
Удалы і верны Краіне народ.
Краю мой родны, краю мой мілы,
Цудны, узорны, ад ніу залаты,
Хто цябе ўсквеціў пушыстай калінай,
Краскані, лесам засеяў густым?
Пушчы, палеткі, луі, сенажаці.
Быстрыя рэкі, прасторы азёр,-
Нехта рассыпаў вялікім багацьцем
Вечныя скарбы ў цудоўны узор.
Припев:
Калі табе золатам сонца разьлітым
Магутныя грудзі асыпле кругом,
А неба атуліць туманам-блакітам,
Быццам-бы анял празорым крылом.
Дзе птушка у неба высоікм полётам
Маніць да сонца ў блакіты з сабой,
Узыходзіць, мацнее з сялянскага поту
Зярнё вырастае ў калосьсе вясной,
Краю мой родны, краю мой мілы
Калыска дум раньніх, вясёлкавых дзён,
Краю дзядоўскіх курганных магілау,-
Ты сэрцу так мілы, як міла жыцьцё,
Припев:
I сьніцца ты будзеш, ўсё клікаць з чужыны
Маніць у свае сёлы, да хаты старой,
Пахучым палеткам буйной канюшыны,
Дзявочаю песьняй спавітай тугой.
Припев:
I сьніцца ты будзеш, ўсё клікаць з чужыны
Маніць у свае сёлы, да хаты старой,
Пахучым палеткам буйной канюшыны,
Дзявочаю песьняй спавітай тугой. |