|
|
| Песняры - Произведения Игоря Лученка |
| Мой родны кут |
|
Мой родны кут, як ты мне мiлы!..
Забыць цябе ня маю сiлы!
Не раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
I там душою спачываю...
I там душою спачываю...
Вось як цяпер, перада мною
Ўстае куточак той прыгожа,
Крынiчкi вузенькае ложа
I елка ў пары з хваiною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час кахання,
Ў апошнi вечар раставання.
Люблю цябе, мой бераг родны,
Дзе льецца Нёман срэбраводны,
Дубы дзе дружнай чарадою
Стаяць, як пешы, над вадою.
Мой родны кут, як ты мне мiлы!..
Забыць цябе ня маю сiлы!
Забыць цябе ня маю сiлы! |
Добры вечар, дзяучыначка |
|
- Добры вечар, дзяўчыначка, куды йдзеш?
Скажаш ты мне праўдачку, дзе жывеш?
- Добры вечар, дзяўчыначка, куды йдзеш?
Скажаш ты мне праўдачку, дзе жывеш?
- Я жыву ля рэчанькi, ля вады,
Збудаваўшы хатачку зь лебяды.
- Я жыву ля рэчанькi, ля вады,
Збудаваўшы хатачку зь лебяды.
Я пастаўлю конiка ля варот,
А сам да дзяўчыначкi на парог.
- Адчынi, дзяўчыначка, адчынi,
Сама сабе крыўданькi не чынi.
- Я ж табе ня буду дзьверы адчыняць,
Бо ты будзеш цэлу ночку начаваць.
- Я ж табе ня буду дзьверы адчыняць,
Бо ты будзеш цэлу ночку начаваць.
- Ой ня буду, дзеванька, ня буду,
Як узыйдзе месячык - паеду.
- Ой ня буду, дзеванька, ня буду,
Як узыйдзе месячык - паеду.
Як узышаў месячык i зара:
- Бывай-бывай, дзеванька здарава.
Я пастаўлю конiка на таку:
-Чакай-чакай, дзеванька да року.
- Хiба ж у мяне розуму замала
Каб я цябе да року чакала?
- Хiба ж у мяне розуму замала
Каб я цябе да року чакала?
- Добры вечар, дзяўчыначка, куды йдзеш?
Скажаш ты мне праўдачку, дзе жывеш? |
Алеся |
|
Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая!
Чаму так горка, не магу я зразумець...
Шкада заранкi мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.
Пайшла, нiколi ўже не вернешся, Алеся,
Бывай, смуглявая, каханая, бывай!
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам звiнiць i плача май.
Пайшла, пакiнуўшы мне золкi i туманы,
Палынный жаль смугой ахутаных дарог.
Каб я хвiлiнаю нанесеныя раны
Гадамi ў сэрцы заглушыць сваiм не мог!
Пайшла, нiколi ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам зьвiнiць i плача май. |
| Баллада о Че Геваре |
|
Не надо оркестров,
Пусть пальцы разбудят гитару.
Споем про Эрнесто,
Споем про тебя, Че Гевара.
Пусть снова воскреснет,
Как отблеск зари в поднебесье -
Далекая песня,
Мятежного острова песня.
/2 р. весь куплет/
Нам зала не надо,
Хрустального блеска не надо.
Пусть светит над нами
Лишь небо, святое, как правда.
Споем про Эрнесто
С улыбкой, как снег белозубой,
Про сьерра-маэстро -
Мачете разгневанной Кубы.
/2 р. весь куплет/
Не надо оваций,
Пусть звонкою славою станет
Тот гнев, что взрываться
Начнет в неприятельском стане.
Споем про майора,
Что жил, как спресованный порох,
Такого не скоро
Забудет поверженный ворог.
Повтор 1-го куплета
Про грешного бога,
Что с пулей навек обручили,
Кого и солдаты,
И женщины Кубы любили.
/2 р. весь куплет/
Споем про Эрнесто,
Споем про тебя, Че Гевара... |
| Песня памяти Виктора Хары |
|
Больно гитаре - пуля задела,
Стынет мотив на высокой волне.
Нота сорвалась и заалела
Капелькой крови на мертвой струне.
Вместе с гитарой счастье убили,
Друг, над расстрелянной песней не плачь,
Новую песню выстрадай, Чили,
А над расстрелянной не плачь.
Стали беззвучными стоны прибоя,
Замерло эхо в дальних горах,
Только клокочет в медных забоях
В медных забоях, словно в сердцах:
Слезы и кровь, что пролиты - священны,
Слезы и кровь нет, не пролиты зря,
Сердце, как песня станет нетленным,
Праведной кровью нальется заря.
Больно гитаре - пуля задела,
Стынет мотив на высокой волне.
Нота сорвалась и заалела
Капелькой крови на мертвой струне.
Вместе с гитарой счастье убили,
Друг, над расстрелянной песней не плачь,
Новую песню выстрадай, Чили,
А над расстрелянной не плачь. |
| Закасi мае весны |
|
Cm D# A#
В мокром саду осень забыла
Fm G
Рваный платок жёлтой листвы.
D# A# D#
Лучше бы нам встретиться было
A# Fm G
За пол часа до весны.
Припев:
C F
Опазданием мы наказаны,
G C
Что слова любви прежде сказаны,
Am Dm
Что совсем другим доверялись мы
C G C
За пол часа до весны.
Cm D# A#
Видятся мне белые вербы.
Слишится мне звон тишины.
Было бы всё проще наверно
За пол часа до весны.
Припев.
Если б судьбу знали заранье,
Что средь дождей встреримся мы,
Я бы пришёл к вам на свиданье
За полчаса до весны.
Припев. - 2р |
| Каханне (Скажы мне, Ганулька) |
|
Прыпеў:
- Скажы мне, Ганулька,
Цi любiш мяне?
- Люблю, - ты сказала, -
Аж сэрца мне схне!
Ганулька, Ганулька!
Павер, зразумей -
Я ў свеце не бачыў
Кахання шчырэй!
Цi помнiш ты, Ганна,
Шчаслiвы мамэнт,
Як граў раз на дудцы
Нябожчык Вiнцэнт?
А Нёман спакойна,
Спакойна дрыжаў,
I месячык ясны
На нас пазiраў.
Прыпеў:
Драў горла у лозах
За рэчкаю драч,
I грукаў у сцену
Рагамi маркач.
На жэрдзе мы селi
У змроку маўчком,
I я прытулiўся
К табе плечуком.
Прыпеў:
Цi помнiш ты, Ганна,
Той светлы мамэнт,
Як граў раз на дудцы
Нябожчык Вiнцэнт?
А Нёман спакойна,
Спакойна дрыжаў,
I месячык ясны
На нас пазiраў.
Прыпеў: |
| Жураулi на Палессе ляцяць |
|
Каб любiць Беларусь нашу мiлую
Трэба ў розных краях пабываць.
Зразумееш тады, чаму з выраю
Жураўлi на Палессе ляцяць!
Што iм тыя пагоды паўднёвыя,
Што iм пышны платанавы рай,
Калi клiчуць iх далi сасновыя
i азёрны рабiнавы край.
Сакавiтыя пожнi мурожныя
Не заменiш нiчым i нiдзе,
i зямлю, дзе сцяжыначка кожная
У прыветлiвы дом прывядзе.
Каб любiць Беларусь нашу мiлую
Трэба ў розных краях пабываць.
Зразумееш тады, чару з выраю
Жураўлi на Палессе ляцяць! |
Зачарованая мая |
|
Патухаюць, цямнеюць высi
Зоркi yспыхваюць над сiнявой.
Да пляча майго прытулiся
Залатою сваёй галавой.
Чуеш вецер i чуеш вечар,
Чуеш цiха шапоча сад.
На твае худзенькiя плечы,
Асыпае ноч зорапад.
Припев:
Гэта я цябе вечарую,
Туманамi цябе я чарую.
Васiлькоў шапатлiваю моваю,
Зачароўваю, зачароўваю.
Закалыхваю я цябе.
I ад рук няўмелых,нясмелых,
Не схаваешся ты нiдзе.
Поўня белая, яблыкам спелым,
На далонi твае ўпадзе.
Ты шапнеш мне адчайныя словы,
Што шаптаў табе ўчора я.
Вечаровая, зачарованая,
Закалыханая мая.
Припев. |
| Веранiка |
|
Iзноў пабачыў я сялiбы,
Дзе леты першыя прайшлi.
Там сцэны мохам параслi,
Вясёлкай адлiвалi шыбы.
Усё ў пылу, i стала мне
Так сумна-сумна ў цышыне...
Я ў сад пайшоу - там глуха, дзiка,
Усё травою парасло...
Няма таго, што раньш было...
Няма таго, што раньш было,
I толькi надпiс "Веранiка"...
I толькi надпiс "Веранiка" на лiпы ў рэзаны ў кары.
Казаў вачам аб тэй пары: -
Расцi ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывый ўставай
I к небу надпiс падымай,
I к небу надпiс "Веранiка"...
Чым боле сходзiць дзён, начэй,
Тым iмя мiлае вышэй...
Няма таго, што раньш было...
Няма таго, што раньш было,
I толькi надпiс "Веранiка"
Чым боле сходзiць дзён, начэй,
Тым iмя мiлае вышэй. |
| Хатынь |
|
Застыли в суровом молчанье леса.
Как руки сгоревшх, торчат в небеса
Трубы печей Хатыни, трубы печей Хатыни.
Припев:
Динь-динь, стонет Хатынь,
Болью людей теплится.
Звонами-стонами снова Хатынь
В наши сердца стучится.
Над этой землею каждой весною
Криком кричат журавли и поныне,
Дыма глотнув Хатыни, дыма глотнув Хатыни.
Припев.
Над миром века будут плыть облака,
На землю роняя дождиком синим
Слезы детей Хатыни, слезы детей Хатыни
Стой, человек! Море, застынь!
Замрте в полёте, птицы!
Смотрит Хатынь, смотрит Хатынь
Вечным огнём нам в лица,
Смотрит живым нам в лица!
Динь-динь, стонет Хатынь,
Динь-динь, стонет Хатынь,
Динь-динь, стонет Хатынь,
Динь-динь, стонет Хатынь... |
| Паляна |
|
Паляна, паляна, паляна...
У зяленым зацiшшы пушчаным,
Паляна - люстэрка дзяўчыны
Ля сосен, бяроз i ялiнаў.
Ляжу, не магу наглядзецца,
Бо ты запалонiла сэрца
i пахнеш сасновай жывiцай,
i песню пяеш, як крынiца.
Прыпеў:
Паляна, паляна, паляна...
Для ўсiх закаханых паўстана.
Прыходжу сюды я з дзяўчынай -
Цалую яе пад калiнай. (2 разы)
Вiсяць над табой ноччу зоры,
З бязмежным прасторам гавораць.
i вабяць магнiтамi лосны,
i клiчуць у вечныя вёсны.
Прыпеў. |
|